Prof.Dr.Muharrem DAYANÇ

Gençler ki bizim gelecekte gerçekleşecek rüyalarımız, geleceğe gönderdiğimiz içli mektuplardır.

Biz nasıl bizden öncekilerin geleceği olduysak onlar da bizi, hayallerimizi, ufkumuzu geleceğe taşıyacak birer “tohum” birer “öz”dürler. Onlar yoksa, gelecek de yoktur, biz de yokuz.

…

“Her yerde kar varken, gökten yere beyaz beyaz seranatlar yükselirken tam da şiir ve gençlik kavramları üzerine düşünme, yazma zamanı diyorum” içimden. “Niçin gençler, niçin şiir” diye soruyorum ve kendimce cevaplamaya başlıyorum bu ince ince yağan beyaz soruyu:

 Herkes ekmeğini taştan, topraktan çıkarır biz kitaptan çıkarıyoruz. Önümüz arkamız, sağımız solumuz kitap. Oturduğumuz masa kitap dolu, yanımızdaki ve karşımızdaki raflar öyle, keza çantamız, bavulumuz, çıkınımız, paltomuzun iç cepleri de.

       Durum bu minval üzere olunca odamızda binlerce kitabın içine batmış otururken bizi görenler, hemen o çok bilinen alışılmış soruyu soruyorlar: “Hocam bu kadar kitabı okudunuz mu?”

Geçmişinde imparatorluk tecrübesi olan milletlerin ortak kaderidir göç. İnsan, kendi isteğiyle, kök saldığı topraklardan başka bir coğrafyaya kolay kolay gitmek istemez. Gitmek zorunda kalırsa da çoğu kez yanında hatıralardan başka bir şey götüremez. Talihli insanlar için bu hatıralar, yeni bir dünyada hayata tutunmanın can simidi olabilirler. Ya talihsizler için, ya çocuklar için? Ya annesini babasını, bir tek teyzesi dışında, bütün akraba ve tanıdıklarını kaybettikten sonra, çocukluk hatıralarını da arkada bırakarak başka bir coğrafyaya gitmek zorunda kalanlar için?

Ne güzel der Faruk Nafiz, ilk defa gurbete çıkmanın heyecanıyla kaleme aldığı “Han Duvarları” adlı şiirde;

İlk sevgiye benzeyen ilk acı, ilk ayrılık!

Yüreğimin yaktığı ateşle hava ılık.

…

Benim için ilk gün, ilk ders, ilk yoklama, ilk tahta-masa buluşması, ilk tebeşir tozu.

Öğrenciler için de öyle. Yeni şehir, yeni okul, yeni sınıf, yeni arkadaşlar, yeni hocalar, yeni kitaplar, belki de yeni bir hayat.

Ulan Ümit Oğuzcan

Ulan hergele

Ulan ekşimiş ayran

Ulan düdüklü tencere

Edebiyat senin neyine

Behey mantar kafalı

Behey çengelli iğne

Behey çamaşır mandalı

“Değerli Hocam;

Öncelikle selam eder ellerinizden öperim. Beni hatırlayamamış olabilirsiniz, ama ben sizi hatırlıyorum. Sizin yüzlerce öğrenciniz olmuştur, benimse bir tane Muharrem Hocam oldu. Ben hep arka sıralarda oturan sessiz bir öğrenci oldum ama söyledikleriniz ve yaptıklarınız kafamda mıh gibi kazılıdır. Edebiyatı sizinle sevmiştim, alâkasız bir okuldan alâkasız bir liseyi, oradan da ÖSS ile alâkasız bir bölümü kazandım. Sonra tezsiz yüksek lisans (sizin deyiminizle tezsiz-tuzsuz) yapıp sonunda polis oldum.

“Sizi ekmeksiz bıraktık ama babasız bırakmadık.” sözü Türkiye’nin İkinci Dünya Savaşı’ndaki duruşunu, tavrını, politikasını, öngörüsünü özetler. İki seçenek sunsalar ve deseler ki, “Aç kalmak mı istersiniz, babasız kalmak mı?” herhâlde hepimizin ilk tercihi hiç düşünmeden “aç kalmak” olur. Bütün acımasızlığıyla savaşı göz önüne getirdiğimizde, bir ülkeyi böyle bir felâketten koruyanlara medyûn-u şükrân olmaktan daha doğal bir yaklaşım düşünülemez.