Yunus Emre, düşünceleri ve kendisinden sonra gelen takipçileri itibarıyla Türk tefekkür ve edebiyat dünyasında yeni bir çığır açmıştır. Bu çığır; Yunus Tarzı, Yunus Ekolü, Yunus Okulu gibi aynı anlama gelebilecek adlarla açıklanmıştır. Bu fikir ve ülkü, Ahmet Yesevi’den başlayarak Türk hakimiyetinin kurulduğu bütün coğrafyalarda fidandan ulu ağaçlar hâlinde dal budak salmış, güzellikleriyle farklı toplum ve insanların gönüllerinde yer edinmiştir.

Devamını oku...

Tasavvufta aşk, tabii olandan ruhani hâle geçişi oradan da ilahi sonuca yükselmeyi ifade eder. Tutku, heves, muhabbet, ilgi alaka duymak, hoşlanmak gibi kelimeler etrafında dolaşıp kalmak bazen aşk gibi görünse de onu tam ifade etmekten oldukça uzaktır. Aşk, merhale merhale ilerleyerek ezeli olana kavuşmaktır. İlahi aşk, diğer aşk hâllerinden Tanrı aşkına bir yöneliştir.

Devamını oku...

 İşitin Ey Yarenler  adlı Yunus Emre’ye ithaf ettiğim şiir kitabımda Molla Kasım bendinde; 

                     ‘’Bir ikindi vaktidir Sakarya’nın Porsuk’u konuk aldığı zaman

Gölgelerin ötesinden gelir sancılı doğuşların müşfik sesleri

Evcil hüzünler dolaşır Anadolu yaylasının duygu arılığında

Muradını alamamış girdaplarda ince sızılar döner durur

Münzevi karanlıkların içinde kaybolur insan çoğu kez

Devamını oku...

‘’Söylememek harcısı, söylemeğin hasıdır
Söylemeğin harcısı, gönüllerin pasıdır
Cümle yaratılmışa bir göz ile bakmayan
Halka müderris ise, hakikatte asidir’’ diyen Yunus Emre, bütün insanlığa sevgi diliyle seslenir. Bilgi, sevgi, kanaat ve imanın yoğurduğu; biyolojik, psikolojik ve sosyolojik bir varlık olan insan, davranış ve sosyal ilişkilerdeki tutumuyla değerlendirilir. İnsanın en temel vasfı, gönlündeki sevgidir. Gönlünde sevgi olmayanlar, insan olma özelliğini kaybederler.Sevgi, insanlara doğuştan verilen bir duygudur. Sevgi topluma huzur ve kardeşliği getiren birleştirici unsurdur.

Devamını oku...

 Fuat Köprülü, Yunus Emre’nin sanatında iki unsurun varlığına işaret eder. Bunlar;  ahlaki-sufiyane esası veren  İslâmi unsur ve lisan, eda, şekil  ve vezin itibarıyla  oluşturulan  milli unsurdur. Bu iki unsur, Yunus Emre’nin şahsiyetinde  birbiriyle kaynaşmış tır. Onun meydana getirdiği bu yeni sanat  şekli, şekil ve zevk itibarıyla tamamemn Türk’tür.

Devamını oku...

 Şathiye, Türk tasavvuf edebiyatında bir tür olarak esrarlı, ciddi, derinlikli bir duygu ve düşünceyi latife biçiminde, mizahi bir ifade ile iğneleyici ve alaycı bir şekilde anlatan şiirlerdir. Şath kelimesi alaylı söz anlamına gelmektedir. Şathiye türü şiirler, mutasavvıflar arasında yoğun ilgi görmüştür. Yüzünden okunan bir şathiye, ilk bakışta dini kurallara aykırı gibi gözükse de  şerk edildiklerinde insan, mana incilerinin hazinelerine kavuşur. Farklı yorumlar, pek çok gizli gibi gözüken düşünceyi açığa çıkarır. Şathiyelerin açıklamalarına bakıldığında tasavvufla ilgili kavram ve fikirlerin gerçek anlamları öğrenilmiş olur.

Devamını oku...

 ‘’Her nefis ölümü tadacaktır.’’mealindeki ayet, Kur’an-ı Kerim üç suresinde geçmektedir. Tefsirlerde; ‘’ruh ve bedenin ayrı varlıklar olduğu, bedenin ölümlü, ruhun ise ölümsüzlüğü ifade edilmektedir. Diri ve bâki olan ruh, bedenin ölümünü tadacaktır. Ruhun ölümsüzlüğü, ahiretin var olduğuna işarettir.’’ denilmektedir. Yunus Emre, bu ayeti şiirine yansıtır: ‘’ Ten fanidir can ölmez, çün gitti geri gelmez ölür ise ten ölür, canlar ölesi değil .’’

Devamını oku...

 Millet hayatında iz bırakmış uluların hayat ve eserleri milletin hafızasında yer bulan hem miras hem de emanettir. Devlet adamları ve düşünce insanlarının  yaptıkları eylem ve söyledikleri sözler, tarihi süreç içinde devam edegelen milli hayatın içerisinde nesilden nesile aktarılır. Milletin yaşayan fertleri konuya milli miras, milli emanet olarak  bakarlar. Zira o sözler ve eylemler tarih içinden süzülüp  damıtılan  en değerli armağan olarak kabul edilir. Göktürk Yazıtları, Ahmet Yesevi Hikmetleri gibi Türk milletine yön veren  eserleri birer miras ve emenet olarak görmek gerekir.

Devamını oku...

      ’’Dağlar dilsiz ustalardır ve sessiz öğrenciler yetiştirirler.’’diye söyler bilgeler.

 Dağ, hayatı öğretir,çünkü hayattır dağ. Yiğitler dağ gibi görünür, dağlarsa yiğitler gibi.

 Farsların Elburz’u, Yahudilerin Sina’sı, Arapların Arafat’ı,  Çinlilerin Kuan-Iung’u, Hindlilerin Himalaya’sı, Yunanlıların Olimpus’u,  Türklerin Altay dağı kutsaldır, ana dağdır.

Devamını oku...

 Yunus Emre, şiirlerinde sıkça derviş, dervişlik  üzerinde durur:

    ‘’Bu dervişlik durağı bir acayip duraktır

    Derviş olan kişiye evvel dirlik gerektir’’

      Derviş ve dervişlik Türk kültüründe çok geniş bir sözlü ve yazılı metnin konusu olmuştur.

Devamını oku...